11 mitów na temat zaburzeń odżywiania

Poziom wiedzy ludzi na temat zaburzeń odżywiania bywa nieraz przerażający. Niestety wciąż jako społeczeństwo brakuje nam elementarnej wiedzy w tym zakresie. Dzisiaj lista najpopularniejszych mitów o zaburzeniach odżywiania.*

1. ZABURZENIA ODŻYWIANIA TO PROBLEM GŁÓWNIE ZWIĄZANY Z JEDZENIEM

Przeciwnie. Problemy z jedzeniem są wynikiem wielu trudności psychicznych, z którymi zmaga się chora osoba. To zewnętrzny objaw problemów z myślami, uczuciami, emocjami i brakiem umiejętności radzenia sobie z nimi.

2. ZABURZENIA ODŻYWIANIA DOTYCZĄ JEDYNIE KOBIET

To prawda, że większość z chorujących to kobiety, jednak liczba mężczyzn z zaburzeniami odżywiania od paru lat systematycznie wzrasta.

3. ZABURZENIA ODŻYWIANIA TO PROBLEM GŁÓWNIE MŁODYCH

Większość chorych to osoby 15-20-letnie, ale zaburzenie może dotknąć każdego, niezależnie od wieku. Do lekarzy coraz częściej zgłaszają się osoby ok. 30. roku życia, które w wyniku zawirowań życiowych przestały sobie radzić z problemami osobowościowymi.

4. OSIĄGNIECIE I UTRZYMANIE ODPOWIEDNIEJ WAGI OZNACZA WYZDROWIENIE

Niestety nawet z odpowiednią wagą, osoba wciąż może zmagać się z zaburzeniami odżywiania (np. bulimicy często mają wagę w normie z racji tego, że mimo wymiotów organizm i tak przyjmuje ok. 1500 kcal). Najistotniejsza jest zmiana na poziomie myśli, przekonań i emocji. Dopiero to wraz z stosowaniem racjonalnej diety decyduje o wyzdrowieniu.

5. ZABURZENIA ODŻYWIANIA MOŻNA WYLECZYĆ SAMEMU

To prawda, ale wszystko zależy od stopnia zaawansowania choroby oraz motywacji i wiedzy chorego. Zwykle osoby chore nie potrafią trafnie wskazać na podstawę swoich problemów (myśli, emocje itd.) i nie posiadają odpowiednich narzędzi do ich zmiany. Skupiają się zwykle na jedzeniu, które stanowi drugi w kolejności czynnik. Wypróbowują nowe diety, spisują kalorie, motywują się zdjęciami szczupłych osób, wierzą w gotowe rozwiązanie proponowane przez osobę (której udało się wyjść z choroby), które nie bierze pod uwagę ich indywidualnych uwarunkowań. Zazwyczaj więc kolejne próby wyjścia z choroby kończą się niepowodzeniem, a problem utrwala się i nasila. Stąd dobrze skorzystać z pomocy specjalisty (ważne by był to psycholog, a nie dietetyk). Nie powinniśmy się tego bać, ani traktować jako czegoś poniżającego, jako naszą porażkę.

6. RÓŻNORODNE DIETY PUBLIKOWANE PRZEZ MASS MEDIA MOGĄ WPĘDZAĆ LUDZI W ZABURZENIA ODŻYWIANIA

Media mają silny wpływ na ludzi młodych i potrafią narobić wiele szkód (większość proponowanych przez nich diet jest irracjonalnych!), ale na wywołanie zaburzenia odżywiania mogą mieć wpływ jedynie u osób podatnych osobowościowo i emocjonalnie (większość zdrowych ludzi przerywa diety i/lub po ich zakończeniu wraca do zwykłych nawyków żywieniowych).

7. ZA CHOROBĘ ODPOWIEDZIALNI SĄ ZWYKLE RODZICE I NAJBLIŻSI

Nie można powiedzieć, że najbliżsi są wprost odpowiedzialni za chorobę dziecka. Jednak często ich nieświadome zachowanie (brak okazywania miłości, wysokie wymagania, wieczne krytykanctwo, zwracanie uwagi na niedoskonałości w wyglądzie) może przyczynić się do jej powstania.

8. OSOBA Z ZABURZENIEM ODŻYWIANIA MA PROBLEMY Z WYPEŁNIANIEM OBOWIĄZKÓW W SZKOLE/PRACY ITD.

Rzeczywiście hospitalizacja czy poważny stan zdrowia mogą ograniczyć aktywność chorej osoby. Chory może mieć też problemy z koncentracją. Jednak większość pozostaje aktywna jeśli chodzi o codzienne obowiązki i zwykle na tej podstawie nie można stwierdzić, że ktoś ma problemy z zaburzeniami odżywiania.

9. KTOŚ, KTO JE MIĘSO I SŁODYCZE NIE MOŻE MIEĆ ZABURZEŃ ODŻYWIANIA (ANOREKSJI)

W zaburzeniach odżywiania liczy się nie tyle jakość jedzenia, co stosunek osoby chorej do niego (sposób przygotowania, spożywania, ilość jedzenia, zachowania przed i po spożyciu). Anorektyk może zjeść nawet trzy posiłki dziennie, w tym słodycze, ale w tak małych ilościach, że doprowadza organizm do wyniszczenia.

10. ZABURZENIA ODŻYWIANIA SĄ DZIEDZICZONE

Nie ma na to dowodów naukowych. Jednak badania pokazują, że dziecko może przejąć po rodzicach pewien typ emocjonalności i wrażliwości, który może przyczyniać się do postania zaburzeń.

11. ZABURZENIA ODŻYWIANIA TO ANOREKSJA I BULIMIA

Nieprawda. Istnieje całe spektrum zaburzeń odżywiania (m.in. bulimia, anoreksja, jedzenie kompulsywne, pica, zespół jedzenia nocnego, ortoreksja, bigoreksja itd.). Nie można definiować chorego na podstawie dwóch rzeczy: wymiotuje lub się głodzi.

* Z uwzględnieniem książki: Zaburzenia odżywiania. Poradnik dla rodziców i bliskich.

M.