KOMPULSYWNY OBŻARTUSZKU - NIE RÓB Z SIEBIE OFIARY!

"Dlaczego ja?", "nie dam już rady", "porażka", "znowu się nie udało", "jestem beznadziejna" - jak często zdarza Ci się tak mówić? Mnie parę lat temu - bardzo często, konsekwentnie i do znudzenia. Czasami mam wrażenie, że to stałe zwroty, które wpisane są w słownik kompulsywnego obżartuszka. I wiesz co - zbyt często używane są lekko, pochopnie, z przyzwyczajenia i bez refleksji. Bo tak najłatwiej.

Wiesz kiedy kompulsywne obżartuszki najczęściej uaktywniają się na wszelkiego rodzaju forach, tablicach i grupach? Zwykle wtedy, kiedy mają napad. Nie byłoby to niczym niezwykłym, gdyby tego typu wpisy były próbą poszukiwania wsparcia, rad na przyszłość, rozładowywały emocje, zmuszały do refleksji. Coraz częściej odnoszę jednak wrażenie, że my - kompulsywne obżartuszki - uwielbiamy po prostu pastwić się nad sobą, ba - robić z siebie OFIARĘ i zwracać na to nasze nieszczęście uwagę innych.

Lubisz być poklepywana po plecach, gdy dopadnie Cię kompuls? 

Ja lubiłam. 

Kiedy czułam się beznadziejnie, rzucałam krótkie "porażka", a pod moim wpisem zaraz pojawiały się kolejne "beznadzieje", "tragedie" i inne nieszczęścia. Czyż razem nie jest raźniej? Przez następne godziny kisiliśmy się we własnym sosie, poklepywaliśmy się po plecach i udowadnialiśmy sobie wzajemnie jakie nasze życie jest beznadziejne, smutne, bez przyszłości. Świetnie nam to wychodziło, a mnie wydawało się, że w końcu znalazłam bratnie dusze. Czasem ktoś próbował pomóc, doradzić, ale to nie było w tym czasie istotne. Przecież tak mi było źle, byłam taka biedna...

Czy to mi pomagało? 

NIE. Z czasem tylko takie sesje stały się dla mnie świetnym zabójcą poczucia winy i genialną wymówką. Kompuls - oj tam, wystarczy wpis i inni rzucą się do uspokajania mnie, mówienia, że "nic się nie stało", że mam się "nie poddawać" i że "będzie lepiej". Dalej dreptałam w miejscu, dalej siedziałam w tym syfie, ale coraz częściej z przekonaniem rzucałam na prawo i lewo, że to nie moja wina, że nic na to nie poradzę, bo świat jest niesprawiedliwy, geny nie te, w miłości nie wychodzi, praca mnie przytłacza, a waga nie spada. To było takie wygodne. JA-OFIARA.

Dodatkowo takie przeświadczenie sprawiało, że się rozleniwiłam. Psychicznie rozleniwiłam. To było takie proste - ponarzekać, znaleźć podobne przypadki i wmawiać sobie, że nic się z tym nie da zrobić. Stępiłam sobie mózg i odruch samoobrony. Nie miałam ochoty rozszerzać wiedzy na temat mojego zaburzenia, nie chciało mi się słuchać rad, bo zastosowanie większości z nich wymagało wysiłku, czasu, systematyczności, próby zrozumienia. Samoanaliza, rozmowy ze sobą, praca nad miłością do siebie? Co to za pierdoły, myślałam! Wolałam skupić się na szybkich rozwiązaniach - głodówkach, cudownych dietach, ćwiczeniach, wspomagaczach, suplementach, myślach o wymiotach i psychotropach. 

Kolejne lata mijały, a moje cudowne i szybkie rozwiązania raz za razem okazywały się kolejnymi porażkami. Ale czyż nie mówiłam, że nic się nie da z tym zrobić i jestem beznadziejnym przypadkiem!? Dlaczego ja? Dlaczego wszyscy mają łatwiej w życiu?! 

Tymczaem wszystkie wymówki MNIE-OFIARY były jak ten łańcuch na nogach, który spowalnia i krępuje ruchy, a z którym łatwo iść na dno...

Żałuję, że nie było koło mnie wtedy nikogo, kto zamiast klepać mnie po plecach, przywaliłby mi z plaskacza i krzyknął "babo - ogarnij się!!!". Skończ robić z siebie ofiarę! Skończ się nad sobą litować! Skończ szukać sobie kolejnych wymówek! Zabierz się do pracy, bo sporo jej przed Tobą!

Jest Ci źle kompulsywny obżartuszku? Czujesz się jak śmietnik? Masz mętlik w głowie? Nie wiesz od czego zacząć? Rozumiem, świetnie to rozumiem. Ale to nie znaczy, że musi tak być cały czas.

Każdy z nas ma gorsze dni. Każdemu z nas chce się czasem wyć z rozpaczy, rozczarowania, niemocy, bólu. To normalne. Mamy do tego prawo. Ale jeśli chcesz zrobić krok do przodu - musisz się wysilić. Musisz przestać wmawiać sobie, że siedzisz w tym syfie po uszy i nie dasz rady się ruszyć. 

Przestań robić z siebie OFIARĘ i rusz w końcu TYŁEK! Nic się samo nie stanie, nic się samo nie zmieni.

Po prostu nie narzekaj - działaj i nie poddawaj się! Zrzuć łańcuchy i zacznij żyć.

M.