OD KOMPULSYWNEGO OBŻARTUCHA DO FIT TERRORYSTY I Z POWROTEM

Zapewne wiesz, że od jakiegoś czasu systematycznie ćwiczę. Staram się stale poszerzać wiedzę z zakresu prawidłowego treningu, odżywiania, technik, suplementacji  itd. więc już dawno stałam się ofiarą – nazwijmy to niefachowo – detektywa Googla. Dzięki temu w social mediach zasypywana jestem masą propozycji profili o „fit” zabarwieniu. Dziś chciałabym się z Tobą podzielić refleksją na ten temat, a przede wszystkim - historią Panny X.

Bycie fit stało się w ostatnich latach bardzo modne. I dobrze. Wiele osób dzięki temu zwlekło w końcu tyłki z kanap i postanowiło zawalczyć o lepszą wersję siebie. Biegamy, spacerujemy, ćwiczymy w domach, na siłowniach itd. I wszystko fajnie. Ruch to zdrowie.

Motywacja bywa bardzo różna. Myślę, że sporo osób robi to z prawdziwej przyjemności. Te zwykle ćwiczyły już wcześniej i ćwiczyć będą, choć moda, jak każda, w końcu przeminie. Część z nich dzieli się w social mediach fachową wiedzą i rozsądnym podejściem do treningów i to jest super! Inni odkryli pozytywy aktywności fizycznej niedawno. Z pewną nieśmiałością chwalą się pierwszymi osiągnięciami, cieszą się z coraz lepszej kondycji i samopoczucia.

Jednak, jak we wszystkich dziedzinach, i tu gros osób trenuje dla poklasku, podbudowania własnej wartości i przykrycia realnych kompleksów, które jakimś cudem nie znikają, gdy pojawia się piękne ciało. Poznasz ich po całej masie pozowanych zdjęć z wyprężonymi tyłkami, klatami, wciągniętymi brzuchami itd. I wiesz co, sporo w tej grupie znajduje się „byłych” kompulsywnych obżartuchów, którzy wdzięcząc się do lustra z szerokim uśmiechem, nie zdają sobie sprawy, że wpadli w kolejne zaklęte koło.

Żeby było jasne. Tu nie mowa o osobach ćwiczących, które dokumentują swoje postępy. Wiem, że osiągnięcie muskularnej sylwetki okupione jest ciężką pracą, więc rozumiem potrzebę pochwalenia się nią przed publiką. Ale ich profile różnią się od tych, do których piję. Ci ludzie nie mają presji, by właściwie na każdym zdjęciu pokazywać swoje piękne ciała, by na każdym kroku podkreślać, jak ciężka praca i ogromna siła charakteru pozwoliła im znaleźć się w aktualnym miejscu.

No to o co mi chodzi?

Chcę zwrócić Twoją uwagę na nawróconych kompulsywnych obżartuchów. Zainspirowała mnie do tego historia panny X, która napisała do mnie jakiś czas temu.  

Przez  wiele lat X kryje się w cieniu. Jest zakompleksiona, skupiona tylko na sobie i swoim nieszczęściu. Jej życiowym celem jest piękna sylwetka. Jak każdy z nas chwyta się różnych diet i ćwiczeń. Kompulsy i ciągi przeplata głodówkami. Są łzy, poczucie niesprawiedliwości, poczucie bycia GORSZYM od innych. X nie widzi wokół siebie niczego innego oprócz swojego obleśnego ciała, słabej woli. Brzydzi się swoim postępowaniem i nie ma pomysłu, co z tym zrobić dalej. Nie lubi swojego odbicia w lustrze, nie lubi siebie. Ma wrażenie, że jej psychika jest uwięziona w obcym ciele, które w ogóle do niej nie pasuje.

Pewnego dnia postanawia jednak spiąć się ze wszystkich sił i spróbować jeszcze raz. Szuka motywacji, obkleja mieszkanie zdjęciami pięknych pań, odkrywa swojego treningowego mentora. I wiesz co? Powoli zaczyna się to sprawdzać. X traci kilogramy, rozkoszuje się rezultatami, jest dumna z utrzymywania diety. Czuje rozpierającą ją energię, coraz chętniej patrzy w lustro, coraz chętniej eksponuje ciało.

Mijają kolejne miesiące.

Siłownia to drugi dom X. Spędza tam niemal każdy dzień (niemal, bo oczywiście pamięta o tak ważnym „rest deju”). Uwielbia te spojrzenia mężczyzn, które czuje na swoim ciele. Z nieskrywaną radością patrzy na zazdrosne dziewoje. To jest jej czas! W końcu jest na świeczniku.

Nie zauważa jednak pewnych dziwnych schematów. Chociażby tego, że X nie wyobraża sobie teraz zaburzenia w planie dnia. Nie pójść na siłownię, bo jest impreza!? TO NIEMOŻLIWE!!! Siłownia ponad wszystko!!! Zjeść coś niezdrowego?! Wyskoczyć na piwo!! Absolutnie! „Clean eating”, makro i mikroskładniki są przecież najważniejsze!!! Nawet na „cheat deja” sobie nie pozwala, bo to dla słabeuszy. 

Coraz bardziej denerwują ją też spuchłe baby, które okupują sprzęt w siłowni. Coraz częściej z pogardą patrzy jak dziewczyna z nadwagą sapie, wymachując 2-kilogramowym ciężarkiem. Coraz więcej czasu spędza też przed lustrem, podziwiając swoje odbicie, strzelając foty. No i social media – powoli stają się jej naturalnym środowiskiem. Lajki, lajki, lajki!!!

Zachłyśnięta swoimi nowymi możliwościami X postanawia iść krok dalej. Wprawdzie jest dopiero nowicjuszem, ale co tam – osiągnęła już to co chciała, trzeba wejść na kolejne szczeble. Najpierw mianuje się coachem ludzkich serc. Pewna siebie, pod odpowiednimi fotami (najlepiej „przed” i „po”, zbliżenie na twarz, na brzuch, na tyłek, dużo nagości) wali raz za razem mowy motywacyjne. „Samo się nie zrobi!”, „nie pozwól innym decydować o swoim szczęściu”, „ty też możesz tak wyglądać”, „codziennie walcz o lepszą wersję siebie”, „tylko słabi odpuszczają”, „przestań płakać, że jest ciężko, że inni mają łatwiej – weź się do roboty”, „chcesz być kimś? Daj z siebie wszystko! Musi boleć! Pot i łzy!”. Ludzie łykają to jak ryba haczyk. Zachwytom nie ma końca. To nakręca.

X wyznacza sobie więc kolejny cel. Weźmie udział w zawodach sylwetkowych. I zrobi to jak najszybciej. No bo kto, jak nie ona? Nie ma za bardzo o tym pojęcia, nie wie, co się za tym kryje, ale zaciska zęby. Dieta układana na własną rękę (przecież tyle o tym w internetach), treningi, suple, pozowanie. Jest ciężko. Siada psychika, ale nie można się poddać. Ludzie na nią liczą. Musi pokazywać progres.

Pojawiają się wątpliwości, ból, przetrenowanie, głód, stany depresyjne. X ogląda swoje foty i czyta swoje posty motywacyjne. Czuje, że nie ma już odwrotu. Zaczynają się kompulsy. Nie!!! Tylko nie teraz, nie przed zawodami. Ostatecznie startuje, ale zajmuje daleką pozycję. Jest załamana. Pierwsze co robi, to leci do sklepu. Objada się do granic możliwości. Jeszcze tego samego dnia wrzuca na insta fotę z zawodów pisząc, jak było cudownie, jak warto żyć dla tej jednej chwili na scenie, jaka czuje się wyjątkowa, że nie należy się poddawać.

Kompulsy przechodzą w ciągi. Siłka idzie w odstawkę. X pisze posty motywacyjne coraz rzadziej. W końcu zamyka profile. Po kilku miesiącach jest zakompleksiona, skupiona tylko na sobie i swoim nieszczęściu. Siedzi w objadaniu się po uszy. Choć walczy z tym, na chwilę obecną znowu jej życiowym celem jest piękna sylwetka…

xxx

Panna X zapewnia, że takich jak ona jest całe mnóstwo. Ja jej wierzę, bo cała masa profili niemym krzykiem dopomina się o podziw, akceptację, docenienie. I zwykle szybko je zdobywają. Co z tego, że gdy profile zamierają i znikają, równie szybko się o nich i ich autorach zapomina. Ja od jakiegoś czasu przestałam śledzić wpisy na insta, bo jestem przeraźliwie znudzona milionami podobnych fotek, który podsuwa mi "sprytny" algorytm. Nie motywuje mnie to do niczego - czasem śmieszy, czasem straszy, czasem smuci. Za dużo czasu tracę, by dotrzeć do tych, których mądre i przydatne posty zarzucane są tymi krzykliwymi.

Panna X przyznaje, że stała się fit terrorystką, że znowu zadziałała na zasadzie skrajności, wszystko albo nic, żadnych półśrodków. Ze skruchą dodaje, że czuła się lepsza od wszystkich kompulsywnych obżartuchów, bo jej się udało, bo w końcu jej ciało było piękne, bo znalazła w sobie siłę. W związku z tym przyłożyła im tym wszystkim, czym sama dostawała przez tyle lat. I co? Znowu jest w punkcie wyjścia, znowu dół. Teraz powoli pracujemy nad kompletną zmianą podejścia. Nad przypomnieniem sobie o tym, co jest najważniejsze – o pokochaniu i akceptacji samego siebie, o odpuszczeniu, o odkryciu tego, co nas otacza, o docenieniu chwili, o szczęściu, które jest na wyciągniecie ręki. Banały. A jednak bez nich ciężko o wewnętrzny spokój. 

xxx

Jak wiele znasz takich historii? Jak często zastanawiasz się, co kryje się za kolejnym pięknym zdjęciem z dumną istotą wypinającą swoje boskie ciało? A może i Tobie zdarzyło się wpaść w kolejne błędne koło, bo jeszcze nie odkryłaś tego, co w życiu naprawdę istotne?

Daj znać, co myślisz!

M.

xxx

O ciemnych stronach sportów sylwetkowych opowiada Kaja Soboń z kanału Dźwigaj Dziewczyno, która doświadczyła ich na własnej skórze (LINK – od 8 minuty). Cenię Kaję za rozsądne podejście do tematu treningów, diet, a przede wszystkim zdrowa – fizycznego i psychicznego. 

Nie chcę rzucać polskimi nickami, więc polecam Ci też kanał @tk_line09 na Instagramie. W dużym skrócie to historia Tesi, która by odnaleźć wewnętrzny spokój, przeszła drogę od pulchnej nastolatki przez piękność o cudownie wyrzeźbionym ciele po kobietę, która aktualnie nie mieści się w definicji słowa „szczupła”. 

M.